Eğer herhangi bir kedi bütünüyle Amerikan kedisi olarak anılabilirse, o da kesinlikle Maine Coon’dur. Bu doğal türün kökeni hakkında kimi pek olası olmayan, kimi de genetik olarak imkansız pek çok efsane vardır. Pek muhtemel olmayan efsanelerden biri, Marie Antoinette’nin 1789’da Fransız İhtilali’nin başında Amerika’ya kaçmayı planladığı ve sahip olduğu şeyleri önceden yolladığı da vardır. Bu eşyalar arasında pasta sever kraliçenin İran ve Ankara kedilerinin de olduğu ve sonradan bahsi geçen kedilerin Amerikan yerli kedileri ile kaçıp çiftleştikleri, dolayısıyla da sonuç olarak Maine Coon’u oluşturdukları söylenir.
Ne yazık ki, bir evcil kedinin ve bir rakunun aşık olarak, türe ismini veren orijinal Maine Coon kedi yavrularını dünyaya getirdiklerine dair romantik masalın ya da teorinin doğruluğu hakkında herhangi bir kanıt yoktur. Düşünülecek olursa, bilimsel olarak da böyle bir çapraz türlü çiftleşme imkansızdır. Bundan biraz daha az olası bir başka teori de, bir evcil kedi ile güney Kanada’dan orta Meksika’ya kadar yayılmış noktalı vahşi erkek vaşağın (Felis rufus) çiftleşmesidir.
Teoriler bitmez tabi ki. Bir başka teori ise, aslında ilk Maine Coon’ların MS. 1000 yılı dolaylarında Kuzey Amerika’ya gelen Vikingler ile karaya pati basmış Norveç Orman Kedileri olduklarıdır. Bu hikayeyi destekleyecek tek veri, ünlü Norveçli kaşif Leif Eriksson’un ya da takipçilerinin güneydeki Vinland’a giderken yolda Maine’e uğramalarıdır. Yine, Coon adında bir kaptanın, 19. yüzyılın başlarında Kuzey Amerika’ya yanında Ankara ya da İran kedileri getirdiği söylenir. Her ne kadar kaptanın adı bir muamma olsa da, böyle bir teori Maine Coon’un en olası ve basit açıklaması olacaktır: ilk kolonistler zamanından nesiller boyu yetişmiş evcil bir kısa tüylü ile sonradan ithal edilmiş kaçak bir uzun tüylünün kazayla çiftleşmesi.
Dayanıklı Tür
Maine Coon kedisinin tarihi de kendisi gibi görkemlidir. Bu tarihte yer alan efsaneler kendisini zaman zaman 18 kg olarak bile anlatmıştır. Bu da diğerleri gibi pek mümkün değil; çünkü o zamanın şartlarına göre neredeyse vahşi tabiatta öyle bir cüsse-kilo oranı yapıp sağ kalmak zordu. Bu türlerin normal ağırlığı 5 ile 7 kilo arasındadır, ki bu da Maine Coon’u fiziksel olarak en büyük türlerden biri yapmaya yeter.
Maine, Amerika’nın en kuzeydoğusunda, Kanada sınırında yer alan, yılda 211 cm kar yağışı alan çok soğuk iklimli bir yerdir. Böylece Maine Coon’un uzun tüylere ve sağlam bir yapıya sahip olması şaşırtıcı değil. Ne var ki, kesin olan birşey de Maine Coon’un bir şov kedisi olmadan önce nesiller boyu çok sevilen bir çiftlik ve ev kedisi olduğudur. Çevikliği, kahramanlığı ve dayanıklılığına dair olan ünü çok yerindedir. Bir Maine Coon kedisi, çetin kış şartlarında bile hayatta kalabilmek için evrimleşmiştir.
Sırtındaki ve yanlarındaki sert koruyucu tüyler ekstra yalıtım sağlarken, göbeğindeki yumuşak tüyler kar ve buz için bir battaniye görevi görürler. Arasındaki tüylerle büyük patiler, bu türün buzu ve karı rahatlıkla aşmasını sağlar. Büyük ve kedilere göre bile alışılmadık manevra kabiliyetine sahip kulakları, en ufak sesleri ve minik avların ayak seslerini yakalar.
Özellikleri
Maine coon'lar bizim sokaklarımızda gördüğümüz uzun tüylü tekir kedilere çok benzerler. Maine coon kedisinin farkı, yelelerinini bıyunlarının aşağısında da devam etmesi ve yüzlerinin daha ince uzun oluşudur.
Bu kadar uzun ve köklü bir soyağacına sahip olan bir tür olarak pek çok renk çeşidi ve tüy deseni vardır. Bununla birlikte orjinal ve gönüllerin sevgilisi olan gerçek Maine Coon, klasik esmer tekir olanıdır. Bu desen ve pofuduk kuyruk, bir kuzey ve orta Amerika’nın yerlisi olan bir memeli hayvana, yani rakuna benzer. Şüphesiz bu afacan varlığın ismi de kedinin isminin evrimleşmesine katkıda bulunmuştur.
Maine Coon geniş, yapılı, sağlam ve kaslı bir kedidir. Düz, kabarık tüyleri ağırdır fakat dokunulduğunda ipek gibidir. Kafasında ve omuzlarında kısa, diğer bölümlerinde uzun tüylere sahiptir. Geniş bir göğüs, seviyeli bir sırt ve uzun bir vücut bu güzel kafayı taşır. Adeleli bacakları mesafelidir. Büyük, aralıklı gözleri berrak ve cingöz bir ifadeye sahiptir. Kulaklarının da içinden tüy çıkar.
Huyu Suyu
Maine Coon kedileri mükemmel ev kedileridir. İyi huylu, sessiz, uyum sağlayabilen ve eğlence seven bir tabiatları vardır. Genellikle ailede bir bireyi kendilerine favori olarak seçerler. Böylesine bir geçmişi olan kedilerde bekleyeceğimiz üzere şampiyon avcılardır ve gerçekten dışarıya çıkma ihtiyaçları vardır. Belki de eski yarı-vahşi tarihlerini yansıtarak uyumak için en alışılmadık yerleri ve pozisyonları seçerler. Ayrıca soğuğa karşı diğer kedilere nazaran daha dayanıklıdırlar. Bazıları patilerini kullanmakta çok usta olurlar. Patilerini suyla oynamak ve hatta kimi zaman yemek yemek için bile kullanabilirler. Bakım
Özellikle sürekli taranma ihtiyacı olmasa da göbeğindeki ve sırtındaki uzun tüyler birbirine dolaşma eğilimindedirler. O yüzden düzenli bir fırçalama tüylerine iyi gelir. En azından haftada bir taranmalı ve düğümleri nazikçe açılmalıdır. Genellikle iki ya da üç yavru doğuran anne kediler, kolaylıkla doğumlarını gerçekleştirirler.
Maine Coon kedileri yanıltıcıdır. Oldukça düzensiz tüy toparlaklarına benzerler, fakat büyüdükçe ve olgunluk çağı olan 4 yaşına gelince kaslı, hafife alınmayacak bir kedi olurlar. Yumuşak tüyler büyüdükçe yerini ağır, bol tüylere bırakır ve görünüşte düzensiz olan vücut yapılı, geniş göğüslü ve düzgün bir vücuda dönüşür. Kuyrukları uzar ve uzun yetişkin kuyruk tüyleri çıkartır
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder